Het melkmeisje (Vermeer)

Dafydd John Pritchard

vertaald door Margriet Boleij met Mary Burdett-Jones

Ik fantaseer nogmaals dat ik wit marmer
in deze kom schenk
en fantaseer nogmaals
dat ik het wonder van de schepping

voor me zie:
de aderen en de dikke spieren,
de vacht, en het belangrijkste,
de grote ogen;

ik doe voorzichtig, zoals je ziet,
soms mors ik door de beweging
witte spetters die opdrogen en
hard worden op mijn blauwe schort, maar

ik moet niet fantaseren over morgen;
morgen zal mij toebehoren,
en hem ook. Al deze lagen zijn
niet meer nodig, deze

benauwde lagen die zo onderdrukkend zijn als
schreeuwen van mijn meesteres. Nee,
niet meer nodig zijn deze beperkende lagen,
alhoewel, sorry dat ik het zeg,

ik hou van het blauwe schort.
Er zal niets mijn haar meer netjes houden,
nee geen lagen meer morgen.
maar dat wordt een ander schilderij.

Dan zal het voor mij weer tijd zijn
om stof te vegen uit deze hoek
en dromerig legen
in de bak op de binnenplaats.

‘y forwyn laeth (Vermeer)’

Gerelateerde berichten

Pietà