In memoriam G. W. B.

Rode aarde

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Het is de rode aarde van Herefordshire
dat doet verlangen
naar de reizen van afgelopen jaar
om een man te zien
die langzaam stervende was.

(Door overstromingen,
rivieren, rode meren
die leisteenkleurig werden,
door donker en door tranen
reed de automobilist verder.)

Van een heuvel in Leckhampton
kon hij de zonsopkomst zien
op Housmans heuvels
en poezie reciteren voor mij.

Men kan een leven lang praten
zonder het belangrijke te zeggen
dat het best gezegd kan worden
in gedichten.

Disce mori

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Hij had zich
op zijn sterven voorbereid.
Hij lag niet eenzaam –
hij beleefde poëzie.
Ondanks zijn tranen
ondersteunde hij mij.

In zijn gezelschap voor het passeren van de tijd,
leerde ik dat hij veel zelfvertrouwen had gehad
en over zijn woede
wanneer de dood naar het huis kwam
en voorbijging.

Toen aan alle genoegens een einde was gekomen,
belette het verlangen naar de dood hem te sterven
totdat wij dachten dat hij wiegde
in een boot op een heldere zee.

Hij heeft de weg voor mij bereid.
Timor mortis non conturbat me.

Zijn sterven

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Ik had mijzelf voorbereid
op een beeld als van een tombe,
de waardigheid van was en botten,
het gezicht van een joodse aartsvader.

Maar hij lag als een kind in de baarmoeder.
Ik voelde geen ontzag of respect,
alleen tederheid voor de wieg
en voor de liefste van de Dood.

Wedergeboorte

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Ontdaan van zijn kracht,
dreef hij in vrede
terwijl sterke handen
hem verzorgden,
zijn dochter werd een moeder
voor haar vader.

Hoe kan je niet meevoelen
met het nieuwe kind
dat een hart hoort kloppen
en een zware ademhaling
terwijl hij uit het leven wordt getrokken.

Zijn dagboek

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Ik leunde tegen de muur
en huilde stil.
Waarom geef ik me over aan verdriet
terwijl de man verlangd had
naar het einde van zijn lijden,
geschreven had:
‘Niet jaren
maar maanden te gaan?’

Aan Orpheus

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Jij leerde de les die zo moeilijk is voor mij,
alhoewel ik net zo ver doorleerde als jij
door alle lagen naar het onderbewustzijn,
de plek waar de tijd nooit is geweest,
de plek waar het primitieve beeld is
van een foetus die drijft zonder de hulp van Charon –
alhoewel ik mijn snaren goed stemde,
hij komt niet terug uit het dodenrijk.
Als ik hem zou zien zonder de merktekens van het graf,
na het verdriet zou het geen wonder zijn,
en zijn stem duidelijk te horen alsof er
geen gruwelijk werk was van de wormen –
maar zoals jij weet, o Orfeo,
heb ik niets van hem dan de echo.

In memoriam

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

Is het geoorloofd om zo te spreken
over iets zo persoonlijk als de dood van een vader
met de beschrijving van hem als een kind door een van zijn nazaten –
maakt dat het beeld niet mooier?

Hoe te reageren op zo’n gebeurtenis
als huilen zoet is, vol van troost –
een poging om pure liefde uit te drukken,
en gedichten slechts een ruwe schets zijn?

Wen der Dichter aber gerühmt

vertaald door Margriet Boleij
met Mary Burdett-Jones

De man die de dichter roemt, hij staat op
en loopt over het podium onder begeleiding van snaren
die de intensiteit van zijn lijden vertolken
en zenden hem naar de rangen van helden.
Ik verplaats mij in de richting
van degenen die leven.

Terugkijkend

Dat was de katabasis –
ik wil niet verder afdalen.
Ik zal op mijn harp niet meer spelen
en muziek van die kwaliteit maken –
maar, ofschoon mijn stem een schaduw wordt,
mag ik dan een echo zingen?